2 Πεπερασμένες διαφορές

2.2 Προσέγγιση δεύτερης παραγώγου

Στη συνέχεια, θα θεωρήσουμε και μια πεπερασμένη διαφορά για την προσέγγιση της δεύτερης παραγώγου μιας διαφορίσιμης συνάρτησης f.

Από τον ορισμό της δεύτερης παράγωγου της f σε ένα σημείο x0 έχουμε

f′′(x0)=limh0f(x0+h)-f(x0)h.

Επομένως, μπορούμε να προσεγγίσουμε την f′′(x0) χρησιμοποιώντας μία από τις προσεγγίσεις δh+f(x0), δh-f(x0) ή δhcf(x0). Αν, όμως, θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε μόνο τιμές της f, θα πρέπει να αντικαταστήσουμε την f(x0) με κάποια προσέγγισή της. Έτσι, ένας τρόπος είναι

f′′(x0) δh+f(x0)=f(x0+h)-f(x0)hδh-f(x0+h)-δh-f(x0)h
= δh+δh-f(x0).

Από τον ορισμό των δh+ και δh- προκύπτει ότι

δh+δh-f(x0)= 1h(f(x0+h)-f(x0)h-f(x0)-f(x0-h)h)
= f(x0+h)-2f(x0)+f(x0-h)h2.

Επομένως, χρησιμοποιώντας την παραπάνω πεπερασμένη διαφορά μπορούμε να προσεγγίσουμε την f′′(x0). Παρόμοια, μπορούμε να προσεγγίσουμε την f′′(x0) ως

f′′(x0) δh-f(x0)=f(x0)-f(x0-h)hδh+f(x0+h)-δh+f(x0)h
= δh-δh+f(x0).

Από εδώ προκύπτει

δh-δh+f(x0)= 1h(f(x0+h)-f(x0)h-f(x0)-f(x0-h)h)
= f(x0+h)-2f(x0)+f(x0-h)h2,

δηλαδή ότι δh-δh+f=δh+δh-f. Άρα και οι δύο παραπάνω μεθοδολογίες οδηγούν στην ίδια πεπερασμένη διαφορά για την προσέγγιση της f′′.

Επίσης, ισχύει ότι η ίδια πεπερασμένη διαφορά προκύπτει και χρησιμοποιώντας κατάλληλα την δhcf. Πράγματι, έχουμε

δh/2cδh/2cf(x0)=δh/2cf(x0+h/2)-δh/2cf(x0-h/2)h
 =1h(f(x0+h2+h2)-f(x0+h2-h2)h-f(x0-h2+h2)-f(x0-h2-h2)h)
 =f(x0+h)-2f(x0)+f(x0-h)h2.

Συμβολίζουμε λοιπόν δh,2cf την ακόλουθη πεπερασμένη διαφορά,

δh,2cf(x0)f(x0+h)-2f(x0)+f(x0-h)h2. (2.8)

Αυτός λοιπόν ο λόγος ορίζει μια προσέγγιση της f′′(x0), ο οποίος καλείται και κεντρική διαφορά για την προσέγγιση της δεύτερης παραγώγου. Άρα σύμφωνα με τα παραπάνω, θα έχουμε ότι

δh,2cf(x0)=δh+δh-f(x0)=δh-δh+f(x0)=δh/2cδh/2cf(x0).

Επίσης, με ανάλογο τρόπο όπως στο Λήμμα 2.1 μπορούμε να δείξουμε την ακόλουθη εκτίμηση του σφάλματος της προσέγγισης της f′′(x0).

Λήμμα 2.2.

Έστω f:[a,b], fC4[a,b], x0(a,b) και h>0, τέτοιο ώστε x0±h[a,b]. Τότε ισχύει η ακόλουθη εκτίμηση

|δh,2cf(x0)-f′′(x0)|h212maxx[a,b]|f(4)(x)|. (2.9)
Απόδειξη.

Για fC4[a,b], μπορούμε να αναπτύξουμε και πάλι κατά Taylor και να πάρουμε τις παρακάτω δύο σχέσεις

f(x0+h)=f(x0)+hf(x0)+h22f′′(x0)+h36f′′′(x0)+h424f(4)(ζ1),f(x0-h)=f(x0)-hf(x0)+h22f′′(x0)-h36f′′′(x0)+h424f(4)(ζ2), (2.10)

με ζ1(x0,x0+h), ζ2(x0-h,x0). Προσθέτοντας κατά μέλη τις δύο αυτές σχέσεις, έχουμε

f(x0+h)+f(x0-h)=2f(x0)+h2f′′(x0)+h424[f(4)(ζ1)+f(4)(ζ2)].

Συνεπώς, σύμφωνα με το θεώρημα ενδιάμεσης τιμής, έχουμε

f(x0+h)-2f(x0)+f(x0-h)h2=f′′(x0)+h212f(4)(ξ),ξ(ζ2,ζ1), (2.11)

από όπου εύκολα προκύπτει η ζητούμενη εκτίμηση (2.9). ∎

Παρατήρηση 2.4.

Για τον ίδιο λόγο όπως και στην Παρατήρηση 2.2, η τάξη ακρίβειας της προσέγγισης δh,2cf είναι δύο. Μάλιστα, αν θεωρήσουμε την f(x)=x4, βλέπουμε ότι δh,2cf(x)=12x2+2h2, δηλαδή η τάξη ακρίβειας της δh,2cf είναι ακριβώς δύο.

Στον Πίνακα 2.3 δίνουμε τιμές της προσέγγισης δh,2cf(x0) για τη συνάρτηση f(x)=ln(x) στο x0=1.1, όπου f′′(1.1)=-1/(1.1)2-0.82645, καθώς και το σφάλμα Eδh,2c=|δh,2cf(1.1)-f′′(1.1)| και την αντίστοιχη προσεγγιστική τάξη ακρίβειας p.

h δh,2cf(1.1) Eδh,2c p
0.50 -0.92577 0.09932
0.10 -0.82988 0.00343 2.090
0.05 -0.82730 0.00085 2.005
0.01 -0.82648 0.00003 2.000
Πίνακας 2.3: Οι τιμές της δh,2c και το σφάλμα Eδh,2c, της προσέγγισης της f′′(1.1)=-1/(1.1)2-0.82645, καθώς και η προσεγγιστική τάξη ακρίβειας p.
Παρατήρηση 2.5.

Ένα ερώτημα που τίθεται είναι αν θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε την δh-δh-f(x0) ή την δh+δh+f(x0) για την προσέγγιση της f′′(x0). Μπορούμε να δούμε ότι αν f:[a,b], fC3[a,b], x0(a,b) και h>0, τέτοιο ώστε x0±h[a,b], τότε ισχύει η ακόλουθη εκτίμηση, βλ. Άσκηση 2.2,

|δh+δh+f(x0)-f′′(x0)|53hmaxx[a,b]|f(3)(x)|. (2.12)

Επομένως, η δh+δh+f(x) είναι προσέγγιση της f′′(x), όμως η τάξη ακρίβειας είναι ένα. Παρόμοια εκτίμηση μπορούμε να δείξουμε για την δh-δh-f.

Χρησιμοποιώντας τις προσεγγίσεις για την πρώτη και τη δεύτερη παράγωγο μιας συνάρτησης f που θεωρήσαμε, στα επόμενα κεφάλαια θα κατασκευάσουμε μεθόδους πεπερασμένων διαφορών για τη προσέγγιση της λύσης διαφορικών εξισώσεων πρώτης και δεύτερης τάξεως, καθώς και, παραδείγματος χάριν, στα ( Ακρίβης και Δουγαλής, (2013), Ακρίβης και Δουγαλής, (2005), Holmes, (2007), Richtmyer and Morton, (1967), Jovanović and Süli, (2014), Strikwerda, (2004)).